Acizlik (06.02.2023)

‘’Şubat ayı en kısa aydı; fakat en uzun acıyı yaşadık.’’ 

2 haftadır hep o gündeyiz. 

6 Şubat 2023! 

 40 bin ölü (bilinen) , 100 binlerce yaralı ve evsiz kalan insanlar, yerle bir olmuş şehirler, hayatlar, anılar, annesiz kalan çocuklar, evlatsız kalan anne babalar, keder dolu bir coğrafya… 

Hepimizin kalbi orada. Tüm ülke seferber oldu.

 Herkes kendince bir şeyler yapmaya çalışıyor. 

Herkes bir ötekine yurt olmaya çalışıyor…

 Milletçe biliyoruz ki ‘’insan insanın boşluğudur’’

 Herkes birini tamamlamaya çalışıyor kendince. 

Kaç kişiye sarılabilirim diye düşünüyoruz…

 İzin verseler kaç bebeği emzirebilirim, sütanneleri olabilirim diye uğraştım kaç gün… 

Yemek yemek, müzik dinlemek, gülmekten bile utanır olduk.

 Normal hayati bir şey yaptığımızda hepimiz bir duraksıyoruz, sanki hak etmiyormuşuz gibi geliyor… 

Hilti olmak, kepçe olmak kürek olmak istiyoruz…

Yetmiyor sanki yaptıklarımız! 

Her eksiği gidermek, her yarayı sarmak telaşı ve gücümüzden ötesi… 

En suçsuzken en güçsüz hissedenler yine biz… 

Bu tarifsiz acıyı sağaltmanın yolu nedir bilmiyoruz… Yetmeye, yetebilmeye tek gayretimiz.. 

Fahr-i Alem Efendi: ‘’Her koşulda kardeşini teselli et’’ demiştir. Bu tavsiye, bize emirdir.

Küçük büyük demeden yaptığımız her şey ilaç olsun herkesin yarasına… 

Bu yazıyı ‘ben bunu yaptım’ demek için paylaşmadım. Boğazımızın düğümlendiği, göğsümüzün daraldığı o anlarda, insanın ne kadar aciz olduğunu başta kendime hatırlatmak için yazdım. 

Acizliğimizi bilirsek , ‘’ben’’ küçülürüm, ‘’Biz’’ büyürüz ..