Bilmeme Sanatı...

Yavuz Çetin – Sahil çalıyor…

Hava lodoslu, yağmur yağıyor…                                 

Üşümemize rağmen,

Açtık Pencereleri…

İçimize temiz havayı çekerken,

Şarkıya kaptırdık kendimizi…

Mızıka çalıyor şarkının bir bölümünde…

‘Adam ne güzel çalmış’ dedi biri.

Bir mızıka sesi ile gittik mi güzel hayallere…

Herkes sessizleşti.

‘’Acaba kim ne düşünüyor şimdi?’’

İster miydiniz insanların aklını okumayı?

-          (Ben: hayır!)

''Bilmemek'' bazen en büyük mutluluk belki …

O yeteneğimiz olsa insanların birbirine tahammülü kalacak mıydı sanki?

‘Merak’ olmadan yaşamak yavan bir tat hâlbuki…

Zaten her şeyi de bilemeyiz değil mi ?

''Bildim demek , öldüm demek '' demiş ya dervişin biri,

(Bilgi; derya deniz…)

Öğrenmek, çaylaklık; hayatın içinde hiç bitmeyecek sonsuzluk kümesi…